An

Bilinç denen mantık ve duygu terazisinin herhalde yegane zaaflarından biri son derece saydam oluşu, öyle ki ardındaki hemen her ışığı geçirebiliyor. Algılarımızı yöneten renklerin ruhumuzdaki yansımaları, bilincimizden nasıl geçtikleriyle son derece alakalı. Hissedilen veya görülen her hangi bir görüntünün; her hangi bir anın ruhumuzda uyandırdığı yankılar, zamanın içinde bir noktaymışçasına sonsuz uzun sürede ve kısalıkta gerçekleşebiliyor. Kurulan bir etkileşimin bünyemizde alınan hazzı bu noktaların kaçının farkında olmamızla alakalı biraz da.

Karşımdaki insanın sohbet anında bir "an" durması, ince, yavaş yavaş göz bebeklerini küçültüp önündeki masada sigarasını kesmesiyle başlayan bir süreçte, canının onu çekişini izlemenin tadı bambaşka oluyor. Önce sakin, durağan bir nefes alıyor ve işlemlerine başlıyor. Konuştuğum kelimelerin o "an" da sigaraya yönelen algılarında oluşmuş duvarlara çarpışlarını, kırıntılar halinde zihninin yerlerine döküldüklerini "an" be "an" izlemek, ellerine sigarasını alıp gözlerini ona odaklayıp çakmağı çakmasını, bundan aldığı minimal ama pek yükseklerdeki keyfi görmek gerçekten de inanılmaz. Zamanın yavaşladığı (bir okadar da hızlandığı) bu tatmin "an" ında kendisinin ilk nefesi çekişini, söylediğim kelimeleri "gerçekten" dinlermiş gibi yapıp bana bakarken gözlerini kısıp zihninden o dumanı geçirişini izlemek, yavaş yavaş dumanı çıkarmasını görmek çok etkileyici. Bahsettiğim olay kolumdaki saat tarafından üç dört saniye olarak belgelense de bilincimde öyle olmayabiliyor. Kendisine ait renkler, ışıklar o sürenin düzleminde düşmüyor, benim yönettiğim bir kırılmayı yaşıyor. Ve nefesini verdikten sonra beni dinlemeye devam ediyor, ben de konuşuyorum..

Peki o konuşurken ben ne mi yapıyorum? Önümdeki sigaraya kaçamak olduğu kadar masum bir bakış atıyorum..